Dagboek van een onvrijwillige moeder.
Eindelijk Loops, een beetje. Een drukte dat die mensen maken. Ze beginnen met een stukje keukenrol te controleren of ik wel echt loops ben. Dan gaan ze mopperen omdat mijn timing nooit klopt (vinden zij). Na een kalmerend kopje koffie (voor hun, ik krijg niets) gaan ze bellen met mijn fokker. Ik hoor rare dingen zoals “Het is nu of nooit” en “ze is al bijna 4 jaar”. Of ik oud ben, je zou eens naar hen moeten kijken. Snappen doe ik het niet. Loops worden doe ik tenslotte nog heel wat jaren (hoop ik), maar vooruit niet alleen honden hebben wel eens de kolder in hun kop.
Niets aan de hand dus.
Niets aan de hand, ha, dat had je gedacht. Vanaf nu is alles anders, maar dat wist ik toen nog niet, nog niet, maar het veranderde snel.Nou vind ik dat altijd erg leuk, dus laat ik mij van mijn beste kant zien(ik heb geen andere). Mijn vrouwtje heeft mij geleerd dat “sta en blijf”betekent: blijf zoals zij je neerzet. Zelfs als ze je poter zover uit elkaar zet dat je bijna omvalt. Dus toen er bloed uit mijn poot geprikt moest worden riepen ze: “sta en blijf”en ik stak braaf mijn poot vooruit. Verder deden ze iets wat ze “inwendig onderzoek”noemen. Hier praat ik liever niet over, mar ik wil wel zeggen dat ik mij keurig gedragen heb (ik wel!!). Dit si een aantal keren herhaald tot de dierenarts zei dat de tijd rijp was. Ik werd met de auto naar een tuin gebracht. Het gras was groen, de bloemen bloeiden, de zon scheen, de man was teder en aantrekkelijk ….. en de rest is: zoals men zegt:
Ik verloor mijn meisjesachtige aantrekkelijke figuurtje. Ik voel mij of ik een troep wilden honden heb ingeslikt. En zij noemen mij “Schommeltje”Als ik dat had geweten. Ik werd nooit meer loops !!! Hier trap ik niet meer in. Schommeltje BAH.
Nou, daar heb ik dus niets van gemerkt. Ik bleef maar hijgen en puffen. Ik kon er echt niet mee stoppen. Ik voelde mij steeds onrustiger en van ellende ben ik toen maar in de nieuwe bak gaan liggen. Ze noemen dat ding een werpkist. In die werpkist werd ik helemaal nat van achteren en ik was echt niet aan het plassen, dat weet ik zeker. Maar volgens mijn vouwtje zag zij geen weeën . Ze heeft geen idee van wat ik voel, dat is wel weer duidelijk geworden. Maar weer bellen ben ik blij dat die telefoonrekeningen naar de baas gaan. Er moest wat overlegd worden en dan zouden wij teruggebeld worden. Ondertussen voelde het vrouwtje, nadat ik mijn staart wat raar gekromd had, onder mijn staart. Dus toen er gebeld werd zei mijn vrouwtje dat ze dacht de eerste pup te kunnen voelen. Na nog wat keren mijn staart optillen, kreeg ik het echt benauwd. Nog maar wat hijgen en puffen. Mijn eerste werd geboren. Eerst een voetje, een staart, toen rolde de rest als een bolletje eruit. We hebben samen het ventje goed verzorgd en nog voor hij goed en wel kon drinken rolde nummer twee de wereld in. Ze was schitterend. Na het verzorgen konden ze samen een uurtje drinken voor het werpen (eigenlijk is het meer rollen) verder kon gaan. AL mijn kinderen werden makkelijk en gezond geboren. Maar er waren wel wat echte hoogtepunten. Het eerste was dat ik bij de geboorte van mijn zesde kind geholpen werd door Thijs (ons jongste kind). Hij deed het hartstikke goed. Zelfs het uitzuigen van het snoetje vond hij niet eens griezelig of vies. Thijs weet nog niet wat hij later wil worden.
Het tweede hoogtepunt was natuurlijk de geboorte van mijn jongste, nummer zeven. Na de zesde dacht het vrouwtje dat ik klaar was. Dus eerst even wandelen (met een handdoek voor de zekerheid) en toen werd er voor iedereen wat te drinken gemaakt. Met grote glazen fris (het was nog steeds boven de 30o C) gingen de mensen het nieuws zitten kijken. En ondertussen lag ik te bevallen van mijn zevende. Pas tijdens het weerbericht riep Thijs “ze heeft er nog één!” het klusje was al bijna geklaard. De mensen hoefden alleen nog maar te helpen met het kleintje te laten ademen en haar wakker te masseren tijdens haar eerste maaltijd.
Al die tijd hadden Arasz, mijn huisgenoot, Jodie, mijn moeder, en Gentel, haar huisgenoot, in de tuin zich druk gemaakt, vooral Arasz. Het is een goede vent, hij waakte over mijn pups toen iedereen binnenkwam.
Maar hier ging het goed fout. De andere groten (Arasz, Jodie en Gentel) gingen uit en ik mocht niet mee.
Witheet was ik.
Gelukkig mocht ik, nadat ze weer teruggekomen waren ook. Ik mocht zelfs even los. Kwispelend heb ik gerend, alleen mijn achterpoten bleven een beetje uit elkaar. Spierpijn begrijpt u wel.
Als ik zo tussen mijn kinderen lig is het het
allemaal waard geweest.
Eerlijk.
Het was rust. Heerlijk is het leven. Ik mag eten wat ik wil (en ik heb ook altijd honger). Mijn kinderen zijn tevreden. Ze eten hun buikjes lekker vol. Tot ze rond en roze eruit zien, dan rollen ze van mijn tepels af, al slapende, en blijven liggen waar ze terecht komen. Er is maar één probleem, die mensen dwingen mij een paar maal per dag uit te gaan. Als ze roepen denk ik: “lekker”, maar als ik uit de werpkist ben dan voel ik dat ik mijn baby's niet alleen kan laten en ga ik op een holletje terug. Die mensen vinden dat niet goed, dus als compromis ga ik wandelen en blijft het vrouwtje bij mijn kinderen. Een moeder heeft tenslotte ook haar behoeftes.
De dagen gaan tevreden en een beetje saai voorbij. In huis is alles rustig. Ik mag (zeggen zij) nog niet gestoord worden in de verzorging van mijn kinderen, dus komen er bijna geen mensen langs. Alleen degene die anders ook altijd al kwamen en dan mogen ze alleen maar kijken als ik er geen last van heb. Dus ik heb alle macht, heerlijk. Als ik wil slapen ga ik wat hijgen en moeilijk kijken en iedereen wordt weggestuurd (hijgen is niet moeilijk want het is nog steeds verschrikkelijk warm). De enige die het nog een beetje spannend houdt is Arasz. Hij is een geëmancipeerde man en wil samen voor de kinderen zorgen. Nou, dat heb ik opgelost. Eerste heb ik wat gemopperd en toen dat niet hielp, ben ik duidelijker geworden. Zodra hij in alles even goed voor de kinderen kan zorgen, praten we verder. Voorlopig houdt hem dat wel even stil afbeelding/fotoOM11 (Arasz heeft een dagtaak aan de kleintjes)
Maar als de pups vast voedsel krijgen, beginnen we natuurlijk weer van voren af aan. Tot die tijd zal hij tevreden moeten zijn met het houden van de wacht.
Het moederschap komt met gebreken
Tijd om te gaan voeden
Donna, mijn jongste, was wat kleiner dan de rest en had dus nog wat in te halen. Zo loste dit heel snel op. Als de rest aan het drinken is, loopt ze via mijn voorloten onder de bovenste voorpoot door. Dan tijgert ze onder haar broers en zussen door, die dan omrollen, naar de onderste, achterste tepel. Die is het volste. Vandaar dat ze na een week al net zo zwaar was als de anderen. Die kleine komt er wel. Daar hoef ik mij geen zorgen over te maken.
Het is de tijd van eersten. De eerste kraamvisite, het eerste blafje, het eerst eten en alles is leuk. Vooral het eerste eten is leuk. De kleintjes krijgen puppenvlees met puppenmelk, heerlijk !!!. Dat vinden zij ook. Ze eten meteen de eerste keer met smaak. Andor maakt het wel heel bont. Hij at zijn buikje rond en scharrelde weg bij de bak, zuchtte, tolde om zijn as en viel zo weer terug in zijn bak met eten. De blik in zijn ogen werd steeds glaziger. Zo ziet overvol er nu uit. Toen alle buikje letterlijk dik en rood gegeten waren, kreeg ik de rest. En dat was hemels, heel wat beter dan mijn eigen brokken. Ik hoop dat het nog heel erg lang duurt voor zij hun eigen bordje leegeten.
Zwaan kleef aan is, als er 1 gaat lopen, jaagt de rest hem achterna. Net zolang tot ze zichzelf klem lopen achter de grote mand. En dan moet je ze eens boos horen gillen. Alle zes, want Andor hoor je dan niet. Met een super onnozele blik gaat hij in zijn achteruit, eerste het staartje, dan zijn dikke billen en dan de rest. Precies zoals hij geboren is.
Crowd surfen is een heel ander verhaal. Je gaat in de mand staan met je voorpoten op de rand en dan wacht je heel rustig af. Als 1 van je broers of zussen langsloopt neem je een enorme sprong …. En …. Je mist. Raak springen is erg moeilijk.
Tussen al dat groeien en spelen is het puppenkennel natuurlijk veel te klein geworden. Dus begonnen mijn kleintjes (?) aan een nieuwe fase: Buiten spelen. Eerst werd er een groot deel van de tuin afgezet. En rustig dat ze de eerste keer waren, niet te geloven. Na afloop konden ze hun ogen niet openhouden. Dit ging snel over en ruimte wende. Planten werden opengereten en wortels uitgegraven.Het riet uit de vijver door het hek heen getrokken en mee geworsteld. Er werden druiven geplukt en opgegeten (vooral Aszu). Gevochten werd er met de kokoseend en de tuingieter. Speelgoed werd zelfs uit het water gehaald (Aràny). Doodmoe word ik van ze.Het wordt tijd dat er hier wat gaat veranderen, maar voorlopig blijf ik zover mogelijk buiten het bereik van die kleine monsters.
Dit is toch wel het toppunt. Niets is meer heilig. Vroeger was ik buiten tenminste nog alleen met de bazen, maar vandaag gingen mijn kinderen mee de auto in. Ik moest eerst en daarna werden de pups over de rugleuning heen bij mij gezet. Na een kort ritje kwamen wij uit bij 1 van mijn favoriete huizen, “de dierenarts” en alles ging mee naar binnen. Om de beurt mochten ze op de tafel en werden ze daar verwend. Gelukkig lijken ze op mij, want er was er niet een die reageerde op de prik. En de koek ging razend snel op. Na afloop mochten ze allemaal rondrennen terwijl er steeds 1 gewogen werd. Kun je je indenken. Een lege praktijk en zeven actieve loslopende, niet zinnelijke pups. Het was een beestenbende en die mensen er maar achteraan rennen.
Vanaf hier lijkt alles steeds sneller te gaan. De pups worden uitgelaten,keurig aan een riempje, soms alleen, soms ook samen. Ze luisteren naar de fluit en plassen op commando. Ze zijn zelf voorgesteld aan de klas van Thijs (groep 6) Alle kinderen waren onder de indruk van hoe leuk mijn kinderen zijn. Natuurlijk wilde iedereen ze aaien en uitlaten dus op de terugweg in de auto sliep het hele stel.
Nog een paar dagen en dan gaan mijn kleintjes hun eigen leven leiden, Ik zal ze missen en hoop dat zij en hun mensen het samen goed zullen hebben. En het troost natuurlijk dat wij ieder jaar op de laatste zondag van januari gaan wandelen met iedereen die wil en kan.
Tot ziens,
Lány
